wtorek, 1 sierpnia 2017

Rozdział III

    Ellain szła ulicami miasta, którego nie rozpoznawała. Wysokie budynki otaczały ją z każdej strony, sprawiając, że czuła się maleńka. Niebo przesłoniły szare chmury. Zanosiło się na deszcz Panował chłód, ale nie wiał wiatr. W powietrzu unosił się nieprzyjemny zapach. Zapach krwi.
    Ellain podążała za nim, licząc, że doprowadzi ją w jakieś konkretne miejsce. To miasto przyprawiało ją o dreszcze. Chciała znaleźć się jak najdalej od niego, ale nie wiedziała nawet, w którą stronę powinna się kierować.
    Próbowała pytać ludzi, których mijała — ulice nie były puste — ale wszyscy ją ignorowali. Zupełnie jakby wcale jej tam nie było. Co gorsza, po chwili zaczęła rozpoznawać znajome twarze.
    Nie powinno ich tu być. Nie żyli już od lat. To, a także cichy głosik, dobiegający gdzieś z wnętrza jej głowy, podpowiadały, że śniła. Obudź się, mówił głos. Ellain, obudź się.
    Próbowała, ale nie mogła. Dlatego podążała za zapachem krwi, licząc, że kiedy już dotrze do jego źródła, obudzi się. Obawiała się tego, co zobaczy.
    Zapach doprowadził ją do jakiegoś budynku. Był niższy od pozostałych, ale i tak liczył sobie co najmniej trzy piętra. Wyglądał jak niewielki pałac, zbudowany z białego kamienia, o dachu zwieńczonym kopułą. Na szerokich schodach prowadzących do wejścia ciągnęła się ścieżka świeżej krwi.
    Obudź się.
    Ellain potrząsnęła głową i zaczęła wspinać się po schodach, uważając, by nie wdepnąć w krew.
    Drzwi wejściowe były uchylone. Ellain pchnęła je i weszła do środka. Natychmiast pożałowała swojej decyzji, czując jak żołądek podchodzi jej do gardła.
    Pomieszczenie było puste, pomijając leżące wszędzie ciała. Były w różnym stanie — niektóre w tak złym, że nie wyglądały nawet na ludzkie. Tylko ich twarze pozostawały nienaruszone. I wszystkie był znajome.
    Nie, pomyślała Ellain. Nie, nie, nie. Potrząsnęła głową, czując łzy napływające jej do oczu. Od dawna nie miała już koszmarów, dlaczego akurat teraz...
    Coś pchnęło ją do przodu i Ellain wylądowała w kałuży krwi. Drzwi zatrzasnęły się za nią.
    Obudź się.
    Chciałaby. Podniosła się i stanęła na trzęsących się nogach. Starała się nie zwracać uwagi na otoczenie. To nie jest prawdziwe, powiedziała sobie. Muszę po prostu poczekać, aż się obudzę.
    Z tą myślą obróciła się twarzą do drzwi i usiadła, pilnując, żeby nie zrobić tego w krwi. Zamierzała zignorować wszystko i poczekać, aż sen się skończy.
    Nie obróciła się nawet, kiedy usłyszała ruch za plecami. Zacisnęła usta i zmusiła się, żeby wpatrywać się w drzwi. Coś się do niej zbliżało, ale nie zamierzała dać się przestraszyć.
    Obudź się.
    Krwawa ręka wylądowała na jej ramieniu. Ellain wzdrygnęła się, ale nie obróciła. Szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w drzwi. To tylko sen. Musiała o tym pamiętać. Jeśli zapomni, zatraci się.
    — Ellain — powiedział kobiecy głos, tak znajomy, że niemal odwróciła się. Łzy znów napłynęły jej do oczu, więc zamrugała, próbując się ich pozbyć.
    — Nelah — wyszeptała, nie będąc w stanie się powstrzymać.
    Nie. To tylko sen. Nelah nie żyła. Oni wszyscy nie żyli, nawet jeśli teraz mogła słyszeć ich ciała, poruszające się za jej plecami, zbliżające się do niej, mówiące...
    Obudź się.
    Ellain obudziła się.

    Anella nigdy wcześniej nie była w mieszkaniu Sandra. Znacznie różniło się od tego, w którym mieszkała ona. Przede wszystkim, panował w nim bałagan. Anella może nie należała do najschludniejszych, ale zawsze dbała o to, żeby po sobie sprzątać. Sander najwyraźniej nie zawracał sobie tym głowy. Na stole leżały niepozmywane naczynia, wszędzie walały się jakieś papiery, na podłodze leżała jakaś poduszka i koc.
    — Przepraszam za to — powiedział Sander, wskazując na pokój. — Byłem zajęty, nie miałem czasu sprzątać. Usiądź sobie gdzieś.
    Anella pokiwała głową, weszła do salonu i usiadła ostrożnie w jednym z foteli. Musiał być nowy — nie było na nim żadnych plam ani zadrapań, a ciemnozielony materiał nie zdążył jeszcze zblaknąć.
    Dziewczyna rozejrzała się nerwowo. Nie wiedziała, czego się spodziewać.
    — Chcesz coś? — zapytał Sander, przechodząc do części kuchennej. — Herbaty? Kawy?
    — Kawę poproszę, jeśli można — odparła.
    — Jadłaś już? Mogę coś zrobić, jeśli chcesz.
    Potrząsnęła głową.
    — Nie trzeba.
    — Na pewno? Ja sobie coś przygotuję.
    Anella uśmiechnęła się.
    — Na pewno. Ale nie krępuj się, zrób sobie coś, ja poczekam.
    Czekała, próbując zachować cierpliwość, ale ciągle rozglądała się nerwowo. Co takiego chciał jej pokazać?
    Wreszcie Sander przyniósł jej kubek kawy i usiadł w fotelu na przeciwko niej, z talerzem jedzenia w ręce. Uśmiechnął się szeroko, ale nic nie powiedział, tylko zaczął jeść.
    Anella przyglądała mu się chwilę, aż wreszcie nie wytrzymała.
    — Co takiego chciałeś mi pokazać?
    — Poczekaj chwilę. Zjem, to ci pokażę. — Zawahał się. — Chociaż raczej to coś do posłuchania, nie do patrzenia. — Skinął głową w stronę leżącej na podłodze gitary.
    Napisał piosenkę? Anella poczuła przypływ ciepła do policzków. I jestem pierwszą, której to pokazuje? Czy napisał ją dla mnie? Szybko skarciła się za głupie myślenie.
    Teraz niecierpliwiła się jeszcze bardziej.
    Wreszcie Sander skończył jeść, odłożył talerz na podłogę i chwycił gitarę. Wyszczerzył zęby w uśmiechu.
    — Zamknij oczy i zrelaksuj się. Jeszcze tego nie próbowałem, ale wydaje mi się, że to fajny pomysł. Mam nadzieję, że zadziała.
    Co zadziała?, pomyślała, ale posłusznie usiadła wygodniej i zamknęła oczy.
    Sander zaczął grać. Jego muzyka była piękna, ale coś było z nią nie tak. Anella zmarszczyła brwi i dopiero po chwili zorientowała się, że słyszała ją podwójnie. Dźwięk przychodził nie tylko z zewnątrz, ale też z wewnątrz. Jakby muzyka grała w jej głowie.
    Kiedy Sander zaczął śpiewać, nie zrobił tego na głos. Jego śpiew rozległ się w jej głowie. Używa magii, pomyślała Anella z zachwytem. To było piękne. Nie mogła uwierzyć, że kiedyś uważała magię za coś złego.
    Nie rozumiała słów piosenki — Sander śpiewał w innym języku, zapewne po eggosku. Ale nie potrzebowała zrozumienia, by docenić piękno i unikalność tego, co robił. Pozwoliła, by muzyka ją porwała.
    Kiedy skończył, otworzyła oczy i zauważyła, że przygląda jej się z nadzieją. Uśmiechnęła się.
    — To było piękne — powiedziała. — Naprawdę. Nigdy czegoś takiego nie doświadczyłam.
    Sander rozpromienił się.
    — Miałem nadzieję, że ci się spodoba. I że zadziała.
    — Zadziałało, ale... — Zawahała się. — Jesteś pewien, że powinieneś tak marnować magię?
    — Marnować? To nie jest marnowanie. To sztuka. Poza tym, i tak rzadko używam magii, odkąd pan Ean zakazał mi używać jej na innych.
    Anella pokiwała głową, choć ciągle się martwiła. Przestań, nakazała sobie. Pozwól mu się cieszyć tym, co robi. Wojna już się skończyła, Dannel wam nie zagraża. A poza tym, przecież to ty odkryłaś sposób na odzyskanie utraconej magii. Magia Sandra nie jest zagrożona.
    — Masz rację — powiedziała. — To twoja magia, powinieneś używać jej tak, jak ci się podoba. Skąd w ogóle taki pomysł? 
      Sander wzruszył ramionami.
    — Byłem ciekawy. Chciałem spróbować czegoś nowego. I chyba mi się udało. — Uśmiechnął się szeroko. 
     Anella nie mogła powstrzymać własnego uśmiechu. Tak, pomyślała. Udało ci się.

    Kiedy Anella wreszcie wyszła od Sandra, minęły co najmniej dwie godziny. Choć przyjemnie spędziła ten czas, zmartwiła się nieco. Powinna wracać do biblioteki, nie była pewna, czy Ean załatwił jej zastępstwo na cały dzień, czy tylko na kilka godzin.
    Poza tym, musiała opowiedzieć Eanowi o tym, co działo się na spotkaniu.
    Zanim wróciła do biblioteki, zaczęło się już ściemniać. Z nieba prószył lekki śnieg, który Anella powitała z radością. Z taką pogodą mogła czuć się tutaj jak w domu. Wiedziała, że inni narzekali na chłód, ale jej on nie przeszkadzał. Była do niego przyzwyczajona. Jednocześnie jednak posmutniała trochę. Wciąż tęskniła za domem, choć starała się o nim nie myśleć.
    W bibliotece czekała na nią Nemaih, którą Ean najwyraźniej wyznaczył na zastępstwo. Rudowłosa kobieta uśmiechnęła się przyjaźnie, widząc Anellę. Wyglądała lepiej, niż kiedy dziewczyna widziała ją ostatnio — została ciężko ranna w czasie walk, ale przeżyła i najwyraźniej już wyzdrowiała.
    — Przepraszam, że zajęło mi to tyle czasu — powiedziała Anella z poczuciem winy.
    Nemaih zbyła ją machnięciem ręki.
    — W porządku, i tak przecież wzięłam to zastępstwo na cały dzień. Nie mogę jeszcze wrócić do pracy, muszę się oszczędzać. Tak przynajmniej mówi mi Ajsia. — Westchnęła. — Naprawdę, kocham ją, ale czasami bywa nadopiekuńcza.
    Anella pokiwała głową. Kiedy pierwszy raz je spotkała, sądziła, że są po prostu bliskimi przyjaciółkami. Bardzo bliskimi. Dopiero Ean wyjaśnił jej, że kobiety tak naprawdę były kochankami, co bardzo ją zaskoczyło. Nigdy wcześniej nie spotkała się z czymś takim — z dwoma osobami tej samej płci będącymi razem. Najwyraźniej sporo musiała się jeszcze o świecie dowiedzieć.
    — I jak było na tym całym spotkaniu? — zapytała Nemaih.
    — Męcząco — odparła Anella. — Nie wydaje mi się, żebym wybierała się na kolejne. Przepraszam na chwilę, muszę wezwać Eana.
    Weszła na zaplecze. Stało tam kilka zakurzonych pudeł, pełnych książek, których z jakiegoś powodu Steen nie chciał zostawiać na widoku. Na ścianie, przy drzwiach prowadzących do dalszych pomieszczeń — czyli mieszkania Steena — wisiał magion komunikacyjny. Anella przyłożyła do niego dłoń i zamknęła oczy.
    Wiedziała, że dużo osób ma problemy z używaniem magionów. Z jakiegoś powodu, jej przychodziło to bardzo łatwo. Ean twierdził, że był to jej talent magiczny — większość magów jakiś miała. Talentem nazywano dziedzinę, w której magia danej osoby nadzwyczaj dobrze się sprawdzała. Tak jak niektórzy byli bardzo dobrzy w uzdrawianiu albo czytaniu w myślach, tak Anella miała talent do magionów.
    Nie wiedziała, co o tym myśleć, ale musiała przyznać, że ta umiejętność była bardzo przydatna.
    Z łatwością wyczuła magion, należący do Eana — każdy był inny, ale dla niej rozróżnianie ich nie sprawiało problemów. Wysłała mu szybką i krótką wiadomość, żeby przyszedł do biblioteki, jeśli ma czas, i wróciła do głównego pomieszczenia.
    — Nie musisz tutaj siedzieć — powiedziała do Nemaih, jednocześnie martwiąc się trochę, że kobieta odbierze to w zły sposób. — Jeśli nie chcesz — dodała szybko. — Nie mam nic przeciwko twojej obecności.
    Nemaih pokiwała głową.
    — W porządku, w takim razie będę się już zbierać. Inaczej Ajsia umrze ze zmartwienia. — Posłała Anelli uśmiech na pożegnanie. — Do zobaczenia.
    Ean przyszedł niedługo potem. Płatki śniegu topniejące w jego włosach podpowiedziały jej, że zaczęło padać znacznie mocniej. Potwierdziły to jego słowa.
    — Rany, nie uwierzysz, co dzieje się na zewnątrz — powiedział, podchodząc bliżej. Ściągnął płaszcz i niedbale rzucił go na jeden ze stołów. Płaszcz zsunął się na podłogę. Ean posłał mu pełne żałości spojrzenie, ale podniósł go i odwiesił na wieszak. — Sypie się z nieba tak, że nic nie widać. Dawno nie mieliśmy tu takiej zamieci. — Pociągnął czerwonym z zimna nosem i usiadł.
    Anella zerknęła na kałużę, tworzącą się pod jego stopami, spowodowaną topniejącym śniegiem z butów.
    — Przepraszam za to — powiedział Ean, zauważając jej spojrzenie. — Potem to posprzątam. Albo przyślę kogoś, żeby to zrobił. Więc? Chciałaś porozmawiać? O spotkaniu, jak przypuszczam? Trochę już wiem, ale chciałbym usłyszeć, co ty masz do powiedzenia.
    — Tak, ja... Martwi mnie to, co usłyszałam — wyznała. Trochę już wie? Od kogo?
    — Nie powinno. Naprawdę, jestem całkiem pewien, że nie ma czym się przejmować, to tylko gadanie. Nie pierwszy raz ludzie mówią o mnie nieprzyjemne rzeczy. — Uśmiechnął się.
    Anella zawahała się. Nie chciała być bezczelna, ale... Musiała poznać odpowiedzi. Musiała dowiedzieć się, czy to, co mówiła Lonnie, było prawdą.
    — Lonnie powiedziała, że jej groziłeś — wyrzuciła z siebie, zanim zdążyła się powstrzymać.
    Ean zamarł.
    — Tak powiedziała? — zapytał łagodnie. Anella pokiwała głową. — Cóż, nie kłamała. — Anella spojrzała na niego zszokowana. — Ale zapewne zapomniała wspomnieć, że zrobiłem to dla jej dobra, prawda? — Nie czekał na odpowiedź. — Mogłem albo zostawić ją bezbronną, zamkniętą w więzieniu przez Dannela, albo zabrać ją w bezpieczne miejsce. Niestety, nie chciała współpracować, dlatego musiałem użyć... Innych metod przekonywania. — Uśmiechnął się rozbrajająco. — Nie musiała wiedzieć, że nigdy bym tego nie zrobił.
    Czyli jednak jej groził, pomyślała Anella. Ale... Zrobił to dla jej dobra, tylko ona o tym nie wie. Co miała o tym sądzić? Nie popierała grożenia innym, w żadnej postaci, ale... To wszystko jest takie skomplikowane, pomyślała z żałością.
    — Powiedziała, że zagroziłeś jej, że wyślesz ją do Teklandu.
    To go zaskoczyło. Wyprostował się na krześle i spojrzał poważnie na Anellę.
    — Anello, musisz zrozumieć, że nigdy bym czegoś takiego nie zrobił. Nie jestem okrutny. Czasami mogę być bezwzględny, ale nie okrutny. Nie aż tak.
    Pokiwała głową, z całego serca chcąc wierzyć jego zapewnieniom.
    — Ale tak jej powiedziałeś?
    Potrząsnął głową i westchnął.
    — Nie. Nic takiego nie powiedziałem. Przypuszczam, że po prostu odebrała moje słowa jako niedosłowną groźbę, choć nie taki był mój cel.
    — Co się stało?
    — Dyskutowaliśmy o sprawach związanych z miastem. Lonnie ma... naprawdę dużo przemyśleń, z niektórymi nawet się zgadzam. Ale potem wspomniała coś, że magowie to najgorsze zło świata, czy coś w tym stylu. Więc odpowiedziałem jej, że jeśli uważa, że magowie są źli, to powinna zobaczyć, co robi się im w Teklandzie. Wtedy może zmieni zdanie, co do tego, kto tak naprawdę jest zły. — Wzruszył ramionami. — Przypuszczam, że właśnie to odebrała jako groźbę, choć naprawdę nią nie było.
    Co robią z magami w Teklandzie?
, pomyślała Anella, ale nie zapytała. Bała się odpowiedzi. Dotychczas sądziła, że po prostu ich zabijają, ale słowa Eana sugerowały, że działo się z nimi coś gorszego.
    — Więc... Nie groziłeś jej, że ją tam wyślesz? — upewniła się.
    — Nie. Ale jeśli tak odebrała moje słowa, to zapewne powinienem ją przeprosić. I chyba to zrobię. — Wstał. — Naprawdę przepraszam, ale nie mam zbyt wiele czasu. Jest dużo spraw, którymi muszę się zająć. Nie chcę, żeby zarzucano mi lenistwo. — Mrugnął do niej.
    — Ale... Nie chcesz usłyszeć reszty? — zapytała, patrząc jak ubiera z powrotem płaszcz.
    — Nie, jak już mówiłem, wiem, co tam się działo. Przyszedłem, bo chciałem cię trochę uspokoić. Nie musisz się niczym martwić, sprawa jest pod kontrolą.
    Evas był na spotkaniu, uświadomiła sobie Anella. Pewnie Ean go tam wysłał. Ale po co? Żeby... Niemal wzdrygnęła się na tę myśl. Żeby zrobił coś, jeśli sprawy wymkną się spod kontroli?
    Ean zerknął na nią.
    — Chodź — powiedział. — Na zewnątrz jest tak ciemno i panuje jaka pogoda, że chyba już nikt dzisiaj tutaj nie przyjdzie, a ja nie chcę, żebyś wracała sama do domu. Nie w taką pogodę. Myślę, że możesz spokojnie zamknąć bibliotekę i iść ze mną.
    Anella zawahała się, ale w końcu pokiwała głową. Szybko ubrała płaszcz i dołączyła do Eana przy drzwiach.
    Na początku myślała, że kieruje nim nadopiekuńczość, ale kiedy tylko wyszli z biblioteki, zrozumiała, że naprawdę miał powody, by się martwić. Na zewnątrz widać było tylko biel padających płatków śniegu. Mroźny wiatr sprawił, że Anella pożałowała, że nie miała czapki. Wcisnęła dłonie do kieszeni i ostrożnie zaczęła schodzić po schodach.
    Zejście zajęło im dobre kilka minut — schody były nie tylko strome, ale też śliskie, w dodatku wiał silny wiatr. Na dole warstwa śniegu sięgała już Anelli do kostek. Jakim cudem tak szybko tyle go spadło?, pomyślała dziewczyna.
    Nie rozmawiali, idąc przed siebie — Anella wątpiła, by w ogóle mogła otworzyć usta. Czuła się tak, jakby zamarzły. Całej reszty swojego ciała w ogóle zaś nie czuła. W tym momencie nienawidziła śniegu.
    Nie wiedziała, ile czasu minęło, zanim dotarli pod kamienicę Anelli, ale na jej widok dziewczyna niemal rozpłakała się z ulgi.
    — Chcesz wejść do środka? — zapytała.
    Ean potrząsnął głową.
    — Przeżyję — odparł. — Jutro wpadę do biblioteki, żeby posprzątać ten bałagan, którego narobiłem — powiedział. Zupełnie o tym zapomniała. Ean rozejrzał się uważnie, a potem podszedł bliżej i nachylił się nieco. Zniżył trochę głos. — Posłuchaj, mam do ciebie dziwną prośbę, ale musisz jej wysłuchać, dobrze? — Pokiwała głową, marszcząc brwi. — Chcę, żebyś zaczęła kwestionować wszystko. Jesteś osobą, która zadaje dużo pytań. Chcę, żebyś zaczęła zadawać ich jeszcze więcej. Chcę, żebyś zaczęła wątpić we wszystko, co wierzysz. Dopiero, kiedy to zrobisz, będę mógł ci powiedzieć, o co chodzi. Inaczej to nie zadziała.
    — Co nie zadziała? — O co mu chodzi?, pomyślała. Dziwnie się zachowuje. A jego prośba w ogóle nie miała sensu.
    Ean uśmiechnął się i poklepał ją po ramieniu.
    — Po prostu to zrób, dobrze? Potem wszystko się wyjaśni. Do zobaczenia jutro.
    Już po kilku krokach zniknął z jej pola widzenia. Anella potrząsnęła głową i weszła do kamienicy. Miała wrażenie, że niełatwo będzie jej dzisiaj zasnąć. 

--------------------------
Tym razem poszło szybciej, niż z poprzednim rozdziałem. 
Rozdział znów przegadany, w sumie nic się nie dzieje. Oprócz koszmaru Ellain. I ostatniego fragmentu z Eanem. Podejrzewam, że tak będą wyglądały kolejne rozdziały - nic się nie dzieje, tylko gadają. Także przepraszam tych, którzy wolą, jak jest jakaś akcja.

6 komentarzy:

  1. Mine sie bardzo podobało, pewnie, ze lubię akcje, ale najbardziej kocham opisy uczuc, a w autorskiej fantastyce rownież tłumaczenie zasad, tworzenie tla, wiec jak dla mnie rozdział b dobry :D sen zrobił wrażenie i zastanawia mnie, czy to nie była w rzeczywistości przypadkiem sprawka czystej magii. Ale ze jednak sie obudziła i to nawwt całkiem łatwo...? Hm, to podejrzane :d
    A jesli chodzi o druga czesc, b mnie ciekawi, co sie robi z magami w tej miejscowości na T. A tłumaczenia Eana w ogole mnie nje przekonują, nawet jesli z buntem L.tez sie do konca nje zgadzam. Mysle, ze Ean swietnie potrafi manipulować ludźmi, co nie osnacza jednak od razy, ze chce zle... moze byc dokładnie tak jak Dumbledore... ale moze byc tez inny, czego troche sie obawiam.
    Czekam na ciąg dalszy i zapraszam na Niezaleznosc ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też wolę opisy uczuć czy świata przedstawionego. Akcja zazwyczaj mnie nudzi a pisanie jej męczy ;)
      Sen nie był spowodowany czystą magią, prędzej już był sprawką tego, kto tę czystą magię kontrolował ;)
      Tekland to kraj, nie miejscowość ;) I kiedyś się wyjaśni, co im tam robią...
      Ean to bez wątpienia manipulator, ale, jak powiedziałaś, nie oznacza, że jest zły. Chyba. A może jednak jest? ;)

      Dziękuję za komentarz,
      Pozdrawiam ;)

      Usuń
  2. Przeczytałam i zapomniałam skomentować. Ogólnie było naprawdę fajnie, trochę momentami mnie nużyło, bo za dużo uczuć i myśli bohaterów było, ale tak poza tym, to świetnie się czytało!
    Chyba nic więcej nie mam do dodania.
    Pozdrawiam
    Rolaka

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Co kto lubi ;) Ja akurat wolę czytać i pisać o przemyśleniach i uczuciach bohaterów, sceny akcji mnie zazwyczaj nudzą, ale wiadomo, każdy lubi co innego ;) Cieszę się jednak, że mimo wszystko rozdział się podobał :D

      Dziękuję za komentarz ;*

      Usuń
  3. Jakoś nie wierzę w zapewnienia Eana. Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że on coś ukrywa. Poza tym ta prośba... Była dziwna, naprawdę dziwna. Jeśli chciał przekazać jej, by nie wierzyła we wszystko, co słyszy to mógł to zrobić w troszkę inny sposób; inaczej dobrac słowa. A zrobił to tak, że od razu czuć w tym jakieś drugie dno.
    Lecę dalej ;*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ean ma swoje sekrety. Sporo sekretów, nie da się ukryć ;)

      Dziękuję za komentarz ;*

      Usuń

Każdy komentarz to dodatkowa motywacja do pisania zatem, jeśli czytasz - skomentuj. Choćby i jednym zdaniem.

Nomida zaczarowane-szablony