piątek, 29 grudnia 2017

Miasto Magii - Rozdział VIII „Lekcja magii” część I

    Erass —  właścicielka piekarni —  okazała się kolejną miłą osobą. Anella nie wiedziała już, co o tym myśleć. Gdzie to zło, o którym się mówiło, wspominając o magach? Gdzie bezprawie i okrucieństwo? Czy wszyscy tylko udawali takich dobrych, czy to tylko jakaś gra? A może to ludzie kłamali? Może magowie nie byli tacy źli?
    Od tego wszystkiego Anelli zaczynało kręcić się w głowie. Z niejaką ulgą powitała chwilę, w której wreszcie znalazła się sama w swoim nowym mieszkaniu. Choć strach przed tym, że ktoś ją zaatakuje, nie opuszczał jej nawet na chwilę, dziewczyna spróbowała zepchnąć te ponure myśli w głąb umysłu i skupić się na oglądaniu swojego nowego miejsca zamieszkania.
    Było dość małe, szczególnie w porównaniu z rezydencją, w której dziewczyna mieszkała nie tak dawno temu. Żal ścisnął ją za serce, kiedy o tym pomyślała, ale mruganiem odpędziła łzy. Nie teraz. Czas na płacz przyjdzie później, w nocy.
    Zgodnie ze słowami Eana, w mieszkaniu faktycznie znajdowały się tylko najpotrzebniejsze rzeczy. W maleńkiej, wąskiej kuchni, stał jeden blat, zlew, piekarnik oraz chłodziarka. To ją zaskoczyło —  zawsze sądziła, że takie urządzenia są drogie, a tutaj dostała jedną za darmo. Ucieszyło ją to, choć wątpiła, by często korzystała z kuchni. Nie potrafiła gotować.
    Przeszła z powrotem do skromnego salonu. Regał na książki, choć pusty, sprawił, że uśmiechnęła się lekko. Nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie go zapełni. Poza nim, w salonie znajdowała się też sofa —  trochę zbyt twarda, co Anella stwierdziła, gdy na niej usiadła.
    W niewielkiej, kwadratowej łazience wisiało małe zakurzone lustro. Anella przetarła je i zaraz tego pożałowała. Nie chciała widzieć, jak żałośnie wygląda. Natychmiast odwróciła się do niego plecami. Oprócz toalety, w pomieszczeniu znajdowało się dziwne urządzenie — coś, co przypominało kran, umieszczone jednak było wysoko w ścianie. Czy to prysznic?, pomyślała dziewczyna, przyglądając się mu z przekrzywioną głową. Czytała o nich, nigdy jednak nie sądziła, że sama będzie musiała z jednego korzystać.
    Przetestuję go później, postanowiła i poszła do ostatniego pomieszczenia —  sypialni. Oprócz szafy i niewielkiego łóżka z twardym materacem i cienką pościelą, nic w niej nie było.
    Mogło być gorzej, pocieszyła się dziewczyna. O wiele gorzej. Nie powinna narzekać —  dostała to wszystko za darmo. Zapewne jednak minie sporo czasu, zanim przyzwyczai się do nowych warunków życia. Przynajmniej miała elektryczność, czego się nie spodziewała.
    Włożyła torbę z nowo zakupionymi ubraniami do szafy, papiery od Eana położyła na łóżku z zamiarem późniejszego przeczytania, słodkie bułki od Erass zostawiła zaś w kuchni i poszła przetestować prysznic.
    Okazało się to niezbyt przyjemne —  minęło kilka minut, zanim zaczęła lecieć ciepła woda —  ale Anella postanowiła nie narzekać. Przynajmniej wreszcie była czysta, a prysznic przyniósł trochę orzeźwienia. Nie miała jednak żadnego ręcznika, dlatego usiadła na toalecie, czekając aż wyschnie.
    Będę musiała kupić tyle rzeczy, uświadomiła sobie. Nawet nie wiedziała, czego konkretnie potrzebowała, nigdy nie musiała zastanawiać się nad takimi sprawami. Skąd weźmie na to wszystko pieniądze? Będzie musiała iść do pracy. Dealla obiecała, że porozmawia z Erass, ale Anelli nie ekscytowała myśl o pracy w piekarni. Mimo to, jeśli kobieta się zgodzi, to zacznie tam pracować. Nie była w sytuacji, w której mogła pozwolić sobie na bycie wybredną.
    Jakoś to będzie, pomyślała słabo.
    Kiedy wreszcie wyschła, ubrała z powrotem żółtą sukienkę i wyszła z łazienki. Kierowała się właśnie do kuchni, by zjeść kolejną słodką bułkę —  kupiła ich pięć —  gdy zauważyła coś dziwnego.
    Na ścianie przy drzwiach wejściowych wisiał szklany prostokąt, na którego wcześniej nie zwróciła uwagi. Przypominał ten w budynku administracji, tylko że błyszczał cały czas. Dziewczyna wbiła w niego wzrok z rosnącą obawą. Co to? Czy to niebezpieczne? Powinno się tak świecić? Ominęła dziwaczne urządzenie i poszła do kuchni, starając się je zignorować.
    Jednak ono wciąż świeciło, nie dając jej spokoju. Wreszcie, po godzinie lub dwóch, poświęconych na czytanie dokumentów od Eana, Anella odłożyła kartki na sofę i wstała. Na nieco drżących nogach podeszła do świecącego urządzenia.
    —  Czego chcesz? —  mruknęła pod nosem. —  Dlaczego świecisz?
    Ostrożnie dotknęła go palcem i natychmiast zabrała dłoń. Nic się nie stało, poza tym, że prostokąt na chwilę przestał błyszczeć. Czyli muszę go dotknąć. Dziewczyna przełknęła mdłości, wzięła głęboki wdech i położyła na nim dłoń.
    Natychmiast w jej umyśle pojawiły się słowa:
    Przyjdź jutro rano do biblioteki.
    Głos Eana rozległ się w jej głowie. Anella pisnęła i odskoczyła, potykając się o własne nogi i lądując na podłodze. Z szaleńczo bijącym sercem wpatrywała się w już nieświecący prostokąt. Co to było? Przysięgam, że to był głos Eana… Ale jak?
    Magia, uświadomiła sobie. O nie. Nie chciała mieć z nią do czynienia. Mogła żyć w Oreall, mogła zaakceptować, że jego mieszkańcy nie byli tacy źli, jak mówiono, ale z magią nie chciała mieć nic wspólnego. Magia jest zła.
    Jeśli jednak Ean żądał, żeby Anella przyszła rano do biblioteki, będzie musiała to zrobić.
*
    Rankiem następnego dnia Anella przeraziła się, kiedy zobaczyła się w lustrze. Udało jej się jakoś doprowadzić włosy do porządku —  musi kupić szczotkę —  ale to jej oczy najbardziej ją przestraszyły. Były zaczerwienione, zapuchnięte i podkrążone. Skutek nieprzespanej, przepłakanej nocy. Jak miała pokazać się komukolwiek w takim stanie?
    Wczoraj nie wyglądałam lepiej, przypomniała sobie. I w dodatku śmierdziałam. Może więc nie było aż tak źle.
    Znów założyła żółtą sukienkę, choć wolałaby swoją brązową. Musiała zrobić pranie i kupić więcej ubrań. Tyle spraw do załatwienia… Przerażało ją to. Samodzielność była straszna.
    Zebrała się wreszcie do wyjścia i opuściła kamienicę. Deszcz padał całą noc, ale na szczęście już przestał, pozostawiając jednak po sobie kałuże i zachmurzone niebo. Anella objęła się ramionami i ruszyła przed siebie, rozglądając się uważnie.
    Ledwo pamiętała drogę do biblioteki —  dwa razy musiała się cofać, bo weszła w złą uliczkę. Wreszcie jednak zauważyła wysoki budynek administracji i odetchnęła z ulgą. Znajdowała się niedaleko placu.
    Kręciło się po nim kilka osób, zmierzając zapewne do pracy. Anella wahała się przez chwilę, czy powinna wyjść z cienia, ale nikt nie zdawał się zwracać na nią uwagi. Dziewczyna wzięła głęboki wdech i szybkim krokiem ruszyła w stronę biblioteki.
    Nikt jej nie zaczepił, nikt nawet na nią nie spojrzał. Mimo to, cała drżała —  nie tylko z powodu chłodu —  kiedy weszła do biblioteki. Powitała jej ciepłe wnętrze z westchnięciem ulgi.
    Bibliotekarz —  Steen —  zdziwił się na jej widok.
    —  Dzień dobry? —  przywitała się niepewnie, przestępując z nogi na nogę.
    Pod wpływem jego spojrzenia, wbiła wzrok w podłogę i przygryzła dolną wargę.
    —  Dzień dobry —  powiedział wreszcie mężczyzna. —  Co ty tu robisz? I to o tej porze?
    Anella nie miała pojęcia, która była godzina. Nie miała w mieszkaniu zegarka. W myślach dopisała kolejną rzeczy do listy zakupów. Skąd ona to wszystko weźmie? Będzie musiała poprosić kogoś o pomoc, a nie chciała się narzucać!
    —  Ja… Ean prosił mnie, żebym tu rano przyszła.
    Steen westchnął. Odważyła się na niego zerknąć. Na szczęście nie wyglądał na zagniewanego.
    —  Musisz zrozumieć, że dla Eana „rano” znaczy co innego niż dla normalnych ludzi, dziewczyno. Pewnie minie jeszcze godzina czy dwie zanim się obudzi. Możesz tu posiedzieć i na niego poczekać.
    —  Dziękuję —  wymamrotała. —  Przepraszam za kłopot.
    Steen przewrócił oczami.
    —  Nie masz za co przepraszać, daj spokój. Nazywasz się Anella, prawda? No to idź i sobie usiądź, Anello. I poszukaj sobie jakiejś książki do czytania, bo zanudzisz się na śmierć.
    Pokiwała głową i podziękowała mu raz jeszcze. Na samą myśl o zwiedzaniu biblioteki jej serce przyspieszyło. O tym właśnie marzyła.
    Mimo to, czuła się niepewnie, wkraczając między wysokie regały. Mogłaby zapytać Steena, gdzie co się znajduje, ale nie chciała mu przeszkadzać i nadwyrężać jego dobroci. Potrafiła poradzić sobie sama.
    Nawet gdyby spróbowała, nie potrafiłaby zliczyć, ile książek znajdowało się w bibliotece. Wydawało jej się, że mieli tutaj wszystko —  od biografii znanych osób, po bajki dla dzieci. Wkrótce Anella opuściła dział eański i wkroczyła w księgi napisane w innych językach. Nie potrafiła odczytać tytułów —  poza eańskim mówiła tylko trochę po onviańsku—  ale i tak przyglądała się wszystkiemu z zachwytem.
    Zaskoczyło ją to, że wszystkie książki wyglądały na nowe —  ich okładki były w idealnym stanie, strony pozostawały śnieżnobiałe. Żadnych zagięć, żadnych rozdartych kartek, żadnych plam. Jakim cudem udało im się to wszystko utrzymać w takim porządku?
    Przemierzała kolejne piętra, niemal nie czując zmęczenia ani bólu nóg. Chociaż Steen powiedział, że mogła wziąć sobie coś do poczytania, bała się cokolwiek dotykać. Nie chciała czegoś zniszczyć.
    W pewnym momencie jednak zatrzymała się. Jej wzrok przyciągnęła najpiękniejsza okładka, jaką kiedykolwiek widziała. Miała ciemnoniebieskie tło, złociste zawijasy i wklęsłe litery, głoszące tytuł: „Historia magii”. Bardzo prosta, a jednocześnie wspaniała.
    Anella podniosła ją niepewnie, gładząc delikatnie okładkę. Znajdowała się w dziale ksiąg historycznych. Nie interesowały jej szczególnie, ale ta mogłaby się przydać. Wiedziała, skąd wzięła się magia, ale zawsze warto byłoby sprawdzić, jak patrzyli na to magowie.    
    Nie słyszała, żeby ktoś się zbliżał, dlatego prawie podskoczyła, kiedy nagle usłyszała głos Eana:
    —  Dzień dobry, Anello.
    Obróciła się gwałtownie, a serce niemal wyskoczyło jej z piersi. Zacisnęła palce na książce, żeby jej nie opuścić.
    —  Przepraszam. —  Mężczyzna zrobił skruszony wyraz twarzy. —  Nie chciałem cię przestraszyć. Myślałem, że mnie słyszałaś.
    Weź się w garść, nakazała sobie.
    —  Ja… Zamyśliłam się. Przepraszam. —  Pokręciła głową.
    —  I co? Znalazłaś coś ciekawego? Co tam masz?
    Anella pokazała mu okładkę, przygryzając wargi. Ean uśmiechnął się i podszedł bliżej.
    —  To dobra książka. Powinnaś ją przeczytać, może zmienić twoje spojrzenie na kilka spraw. Oczywiście, nie wszystkie zawarte w niej informacje są prawdziwe, ale książki rzadko kiedy mówią całą prawdę. —  Mrugnął do niej. —  Chodźmy na dół, dobrze? Musimy omówić kilka spraw. Nie, nie odkładaj jej. Chciałbym, żebyś ją przeczytała.
    Zejście na dół okazało się gorsze niż wejście na górę. Anella zdyszała się, zanim pokonała trzy piętra i znalazła się z powrotem w zakątku czytelniczym. Ean zaś nie wyglądał, jakby czymkolwiek się zmęczył. Wciąż się uśmiechał.
    —  Pomyślałem sobie, że możemy wyjść razem na śniadanie… Albo raczej na obiad —  poprawił się szybko. —  Bo wątpię, żebyś od rana cokolwiek jadła. Steen wyrzuciłby cię z biblioteki, gdyby przyłapał cię z czymś do jedzenia.
    Ile czasu ja tam siedziałam?, zdumiała się Anella. Faktycznie, była trochę głodna, ale nie zwracała na to uwagi. Książki całkowicie pochłonęły jej uwagę. Czy naprawdę spędziła wśród nich kilka godzin? Aż poczerwieniała na twarzy.
    —  W porządku —  powiedziała. —  Możemy… Możemy iść.
    Czy tylko dlatego kazał jej przyjść do biblioteki? Wątpiła, ale nie pytała o nic. Powie jej w swoim czasie.
    Ean zmierzył ją krytycznym spojrzeniem, pod wpływem którego aż się skuliła.
    —  Nie masz żadnej kurtki? Ta sukienka jest bardzo ładna, ale na zewnątrz jest trochę chłodno.
    Anella pokręciła głową.
    —  Poczekaj chwilę.
    Mężczyzna wrócił po minucie i wręczył jej płaszcz. Przyjęła go z wdzięcznością, choć był na nią o wiele za duży. Doceniła go jeszcze bardziej, kiedy wyszli na zewnątrz, gdzie drzewa uginały się od wiatru.
    —  Jak tu nie kochać tego miasta! —  Ean zaśmiał się, niemal krzycząc, żeby go dosłyszała.
    Zaprowadził ją w przeciwnym kierunku do tego, w którym mieszkała. Ominęli bibliotekę, która zdawała ciągnąć się w nieskończoność i wkroczyli między budynki. Tam, na szczęście, nie wiało już tak mocno.
    Nie zaszli daleko. Po zaledwie kilku minutach Ean zatrzymał się i wskazał jej na pobliskie drzwi. Nad nimi wisiał szyld: „Kuchnia Nemaih”.
    —  Jesteśmy na miejscu.
    Ean otworzył drzwi i wpuścił Anellę pierwszą. Dziewczyna z wahaniem weszła do środka. Zaskoczyła ją panująca tam przytulna atmosfera. Choć z zewnątrz budynek był kamienny, wewnątrz ściany i podłogę obłożono drewnem. Okna zasłaniały grube zasłony, a na stołach paliły się świecie, powodując przyjemny półmrok. Minęło kilka chwil, zanim Anella się do niego przyzwyczaiła i dostrzegła więcej szczegółów.
    W dużej sali ustawiono kilkanaście stołów, przy każdym z nich zaś po cztery krzesła. Pod przeciwległą ścianą znajdowała się długa lada, za którą stała jakaś kobieta. Na ścianie za jej plecami wisiały propozycje potraw i ich ceny.
     Ean odwiesił swój płaszcz na wieszak obok drzwi. Anella postąpiła tak samo. Na szczęście, wewnątrz „Kuchni Nemaih” panowało ciepło i dziewczyna mogła bez problemu siedzieć tylko w cienkiej sukience.
     Spodziewała się, że zasiądą przy jednym ze stolików, ale Ean zaprowadził ją do lady.
     —  Dzień dobry —  przywitała się stojąca za nią rudowłosa kobieta około czterdziestki. —  Co podać?
     Ean uniósł palec.
     —  Dla mnie to, co zawsze. A dla mojej przyjaciółki… —  Obrócił się do Anelli. —  Co chcesz? Masz spory wybór.
     Owszem, miała. Pokiwała głową, wpatrując się w napisy na ścianie. Niemal zakręciło jej się w głowie. Jak miała coś z tego wybrać? Na samą myśl o normalnym obiedzie, skręcał jej się żołądek. Kiedy ostatnio jadła coś normalnego? Jakiś porządny obiad? Wydawało jej się, że minęły już wieki.
Czuła na sobie wzrok kobiety za ladą i rumieńce wstąpiły jej na policzki. Pewnie zastanawia się, kim jestem. Albo już wie i śmieje się ze mnie. Muszę się pospieszyć, ale… Nie mam za dużo pieniędzy, pomyślała. Powinnam kierować się ceną. Wybrać coś najtańszego.
     Miała wrażenie, że stała tak przynajmniej godzinę, zanim wreszcie wydukała:
    —  To może… Ja bym wzięła… Jeśli mogę, to wezmę ten… Ten makaron. Ze szpinakiem i pomidorami. —  Lubiła makaron, nawet jeśli nieczęsto miała okazję go jeść.
     Kobieta za ladą pokiwała głową.
     —  To będzie sześćdziesiąt orinów. 
   Anella zakłopotana zerknęła na Eana. Nawet nie wiedziała, ile to jest, miała tylko gallany. Mężczyzna uśmiechnął się uspokajająco.
     —  To będzie na mnie —  zwrócił się do kobiety.
     —  W porządku.
   Ean delikatnie chwycił Anellę za ramię i zaprowadził do stolika pod oknem, zanim zdążyła zaprotestować.
    —  Ale… Zapłaciłeś za mnie?
    —  Nie do końca. —  Mrugnął do niej, powodując powrót rumieńca, i usiadł naprzeciwko. —  W Oreall nie muszę za nic płacić. To taki przywilej wynikający z bycia Łącznikiem. Poza tym, wiem, że nie masz za dużo pieniędzy, a musisz kupić wyposażenie do mieszkania.
    Skinęła głową.
    —  Dziękuję.
   Wzruszył ramionami, ale się uśmiechnął. Ma naprawdę ładny uśmiech, pomyślała Anella i natychmiast się za to skarciła. Idiotka!, warknęła na samą siebie w myślach. Jest dla ciebie za stary! I w dodatku ma Partnera! Odwróciła wzrok, wbijając go w podłogę i przygryzła wargę.
     Ean, na szczęście, chyba nic nie zauważył.
     —  I jak? Myślałaś już nad jakąś pracą?
     —  Dealla… Dealla powiedziała, że może załatwić mi naukę w piekarni u Erass.
     Ean pokiwał głową.
     —  Erass to dobra kobieta. Dobrze by ci się u niej pracowało. Chciałabyś pracować w piekarni?
     Nie, pomyślała Anella, ale tego nie powiedziała. Wzruszyła ramionami.
     —  Nie mam większego wyboru… —  mruknęła. Marzyła jej się praca w bibliotece, ale wiedziała, że na nią akurat nie miała szans.
     —  Rozmawiałem ze Steenem. Wydaje mi się, że jeszcze kilka wizyt w bibliotece i pokażesz mu, że potrafisz obchodzić się z książkami. Wtedy zaufa ci na tyle, żeby pozwolić ci tam pracować. Musisz go tylko do siebie przekonać.
     Anella spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami.
     —  Naprawdę? —  Niemal podniosła głos. —  Ja… Ja… Dziękuję.
     Ean uśmiechnął się ciepło.
     —  Cała przyjemność po mojej stronie. Lubię uszczęśliwiać ludzi.
     Ale przecież jesteś magiem, pomyślała Anella, zerkając na niego. Nie powinieneś taki być. Nikt z was nie powinien, a jednak… Przeczytam tę książkę, postanowiła. Może tam będzie jakieś wyjaśnienie.
     Fragment stołu nagle zaświecił. Anella drgnęła gwałtownie. Nie zauważyła tego wcześniej, ale w stole zamontowano taki sam prostokąt, co w ścianę jej mieszkania, tylko znacznie mniejszy. Teraz błyszczał jasno. Ean pstryknął w niego palcem, a ten się wyłączył.
    —  Nasze jedzenie! —  oznajmił mężczyzna radośnie. —  Chodźmy.
    Anella rzuciła nieufne spojrzenie na magiczne urządzenie i poszła za Eanem. Odebrali swoje posiłki przy ladzie i wrócili do stolika.
    Ean zamówił coś, co przypominało smażone ziemniaki, miało jednak cienki i podłużny kształt. Do tego wziął sos pomidorowy i czosnkowy. Anella przyglądała się, jak macza jeden z ziemniaków w sosie i ze smakiem go zjada. Zmarszczyła brwi.
    —  Coś się stało? —  Mężczyzna spojrzał na swój talerz i z powrotem na nią. —  Jadłaś kiedyś frytki?
    Pokręciła głową. Nigdy nawet o czymś takim nie słyszała.
    Ean westchnął.
    —  Wy, na północy, nigdy nie lubicie eksperymentować z jedzeniem. Ciągle jecie to samo… Masz, spróbuj. —  Podsunął talerz w jej stronę. —  Są bardzo dobre.
    Anella niepewnie wzięła jednego i umaczała go odrobinę w sosie pomidorowym. Smakował zaskakująco dobrze. Pokiwała głową i uśmiechnęła się lekko.
    Wróciła do swojego makaronu —  on również smakował wybornie —  i zjadła go w mgnieniu oka. Tak bardzo jej tego brakowało! W jej oczach zalśniły łzy, odwróciła więc wzrok. W domu jadała lepsze posiłki, ale i tak… Czy kiedykolwiek będzie mogła przestać o nim myśleć?
    Zjedli w ciszy. Ean musiał zauważyć, że coś było nie tak, bo dał jej czas, żeby ochłonęła. Przepełniła ją wdzięczność —  gdyby się do niej odezwał, z pewnością by się rozpłakała, przyciągając uwagę wszystkich obecnych.
    Z żalem opuściła „Kuchnię…”. Ean nie ruszył jednak w kierunku biblioteki, a w przeciwnym. Anella niepewnie podążyła za nim.
    —  Gdzie idziemy? —  odważyła się zapytać.
    —  Zobaczysz.
    Nie spodobała jej się taka odpowiedź, ale posłusznie szła za mężczyzną, otulając się jego płaszczem. Wiatr nieco ustał, ale zaczynało mżyć. Czy pogoda zawsze tutaj tak wariowała?
    Ean zatrzymał się nad brzegiem rzeki —  Anella zapomniała jej nazwy —  i pokiwał głową do samego siebie. Zadarł głowę i, patrząc w niebo, powiedział:
    —  Będziemy musieli znaleźć jakieś inne miejsce, jeśli zacznie mocniej padać. Ale na razie jest odpowiednie.
    Bała się zapytać.
    —  Odpowiednie do czego?
    —  Do nauki magii. 
---------------------------------
Rozdział podzielony na dwie części, bo inaczej wyszedłby bardzo długi. Dużo przemyśleń Anelli, niewiele akcji. W następnym rozdziale - nauka magii ;)
Szczęśliwego Nowego Roku! ;*

4 komentarze:

  1. Rozdział mi się podobał, wciąż był spokojny, ale tło jest świetnie zarysowane, a ponadto dochodzimy już do konkretów. Jetem b ciekawa pierwszej lekcji magii. Denerwują mnie uprzedzenia Anelli, są b. Mocno zakorzdnione w jej umyśle albo ma aż tak uprzedzony umysł.
    Jeśli chodzi uwagi, to zdziwiło mnie, ze rodzina Anelli, taka bogata, nie ma zmywarki itd, a turaj dziewczyna to dostała. Mogłoby chodzić o to,ze elektronicznosc jest nowością w Twoim świecie, ale z drugiej strony dlaczego mieliby mieć ja mieście magii, a w bogatych rodzinach nie? Odpowiedzią mogłaby być magia, a nie prąd, jako ogniwo działania tych urządzeń, ale nie napisałaś nic o tym. Dodatkowo Pod koniec powinno być Makaronu*,’nie makaronu.powtorzylas tez słowo dziwny w opisie prysznica.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Uprzedzenia są naprawdę mocno zakorzenione w umyśle Anelli, dlatego jeszcze trochę czasu minie, zanim dziewczyna zaakceptuje prawdę.
      Rodzina Anelli ma te wszystkie rzeczy jak lodówka itd., ale Anella nigdy tego nie widziała, bo u niej w domu rodzinnym takimi sprawami zajmuje się służba. Ona sama nigdy się tym zbytnio nie interesowała ;)
      Dzięki za wytknięcia ^^

      Dziękuję za komentarz i pozdrawiam ;*

      Usuń
  2. Podobała mi się wstawka o tym, że Ean ma ładny uśmiech. Chciałabym jak najwięcej wiedzieć o tej postaci. W końcu jest w opowiadaniu najważniejsza (chyba) i mam nadzieję, że dasz nam go poznać trochę lepiej niż w poprzedniej wersji. Nie chodzi mi o to, żeby od razu odkryć wszystkie jego tajemnice, ale żeby poznać wygląd, zwyczaje, sposób myślenia itp.
    I zaczynam coraz bardziej lubić Anellę. Jakoś teraz potrafię ją zrozumieć :D Przestała mnie tak wkurzać, dobra robota :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O Eanie będzie więcej, ale dopiero w drugiej części. I pewnie trochę też w trzeciej. Póki co musi pozostać trochę tajemniczy ;)
      Starałam się, żeby zachowanie Anelli było bardziej zrozumiałe i, być może, dzięki temu stała się bardziej lubiana. Cieszę się, że przynajmniej trochę mi to wyszło ;D

      Dziękuję za komentarz ;*

      Usuń

Każdy komentarz to dodatkowa motywacja do pisania zatem, jeśli czytasz - skomentuj. Choćby i jednym zdaniem.

Nomida zaczarowane-szablony